Gebruikers van additive manufacturing lijken een voorliefde te hebben voor exotische materialen. Je zag onlangs op de EuroMold 2014 het gebruik van ‘moeilijke materialen’ als titanium-, chroomnikkel-, chroomcobalt- en andere hightech-legeringen. De verklaring hiervoor is eigenlijk eenvoudig. Vaak zijn dit metalen die moeilijk te verspanen zijn. Additive manufacturing (AM) biedt dan voordelen. DMG Mori presenteerde in Frankfurt een mooi voorbeeld.
Ook rechtvaardigt een hoge materiaalprijs de inzet van een dure AM-machine (want productiemachines voor additive manufacturing zijn zeker niet goedkoop). Verder biedt het gebruik van additive manufacturing nog een voordeel. Met name de aerospace-industrie verspaant veel materiaal, heel veel materiaal. Uitgaande van grote blokken wordt soms wel meer dan 90% van het uitgangsmateriaal verspaand.
Bij titaniumlegeringen is dit verspanen bovendien een moeizame aangelegenheid. Van belang is ook dat je vanuit het oogpunt van duurzaamheid eigenlijk niet zoveel van je uitgangsmateriaal in de afvalbak wilt gooien. Additive manufacturing biedt dan een oplossing. Je bouwt de gewenste vorm op met een beperkte materiaaltoeslag. Vervolgens verspaan je het product tot de gewenste vorm en eindmaat. Je zag op de EuroMold 2014 dat verschillende exposanten additive manufacturing op deze manier inzetten.
Ook is het een probleem dat die grote hoeveelheid spanen verontreinigd is met kolelsmeervloeistoffen eigenlijk alleen maar inzetbaar zijn voor laagwaardige toepassingen. In dit verband wordt mede gelet op het hoge verspaningsvolume gesproken over ‘extreme downcycling’
Bekijk ook de video van de Lasertec 65 3D: